ಭಾರತದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಮಹಾನ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಜಿಯನ್ನು ಗುಂಡಿಕ್ಕಿ ಕೊಂದ ನಾಥೂರಾಂ ಗೋಡ್ಸೆ ಅವರ ಭಾಷಣವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಯಿತು ಅದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲಿದೆ.
ಹೊಸ ಶಾಸಕರಿಗೆ ಸಚಿವ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದ ಖಾತೆಗಳ ವಿವರ.
ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನ ಅನುಮತಿಯೊಂದಿಗೆ, ಗೌರವಾನ್ವಿತ ನಾಥೂರಾಂ ಗೋಡ್ಸೆ ಅವರ ಭಾಷಣವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಯಿತು - ನಾನು ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಏಕೆ ಕೊಂದೆ. 60 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ! ನಿಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ - ಜನವರಿ 30, 1948 ರಂದು ಗೋಡ್ಸೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು ಗುಂಡಿಕ್ಕಿ ಕೊಂದ. ಗುಂಡಿನ ದಾಳಿಯ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಅವರು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ!
ಅವನು ಶರಣಾದನು!
ಗೋಡ್ಸೆ ಸೇರಿದಂತೆ 17 ಮಂದಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಮೊಕದ್ದಮೆ ಹೂಡಲಾಗಿತ್ತು. ವಿಚಾರಣೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ನಾಥೂರಾಮ್ ಅವರು ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು ಏಕೆ ಕೊಂದರು ಎಂದು ಮಾತನಾಡಲು ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಿಗೆ ಮನವಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಅನುಮತಿ ನೀಡಲಾಗಿದೆ ಆದರೆ ಷರತ್ತುಗಳಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿದೆ! *ಸರ್ಕಾರದ ಸೂಚನೆಯಂತೆ ನಿಮ್ಮ ಮಾತು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಬಾರದು*. ನಂತರ, ಅವರ ಕಿರಿಯ ಸಹೋದರ ಗೋಪಾಲ್ ಗೋಡ್ಸೆ ಅವರ ಈ ಸ್ಥಿತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಸುದೀರ್ಘ ಮೊಕದ್ದಮೆಯ ನಂತರ, ಸುಮಾರು 60 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ಅವರ ಭಾಷಣವನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಇರಿಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಲಾಯಿತು.
1. ನಾಥೂರಾಂ ಚಿಂತನೆ - ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಅಹಿಂಸಾ ನೀತಿ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ತುಷ್ಟೀಕರಣದ ನೀತಿ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹೇಡಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಕಾನ್ಪುರದಲ್ಲಿ ಗಣೇಶ್ ಶಂಕರ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಬರ್ಬರವಾಗಿ ಕೊಂದರು. ಮತ್ತು ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಆಲೋಚನಾ ಶೈಲಿಯಿಂದ ಗಾಂಧೀಜಿ ಪ್ರಭಾವಿತರಾಗಿದ್ದರು - ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರ ಹತ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮೌನವಾಗಿದ್ದರು!
2. 1919 ರ ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾಬಾಗ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವು ಭರದಿಂದ ಸಾಗಿತ್ತು. ಈ ಭೀಕರ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ ಖಳನಾಯಕ ಜನರಲ್ ಡಯರ್ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಕರಣ ದಾಖಲಿಸುವಂತೆ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಕೇಳಲಾಯಿತು. ಆದರೆ ಗಾಂಧಿಯವರು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದರು!
3. ಖಿಲಾಫತ್ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಮೂಲಕ ಗಾಂಧಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೋಮುವಾದದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬಿತ್ತಿದರು! ಅವರು ಕೇವಲ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಹಿತಚಿಂತಕ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೋಪ್ಲಾ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ 1500 ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಕೊಂದು 2000 ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಮತಾಂತರ ಮಾಡಿದರು! ಗಾಂಧೀಜಿ ಕೂಡ ವಿರೋಧಿಸಲಿಲ್ಲ!
4. ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ನ ತ್ರಿಪುರಾ ಅಧಿವೇಶನವನ್ನು ಅಗಾಧ ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ಗೆದ್ದರು. ಆದರೆ ಗಾಂಧಿಯವರ ನೆಚ್ಚಿನ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಸೀತಾ ರಾಮಾಯಣ! ನಂತರ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಬೇಕಾಯಿತು.
5. ಮಾರ್ಚ್ 23, 1931 - ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಲಾಯಿತು. ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತೆ ಇಡೀ ದೇಶವು ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ವಿನಂತಿಸಿತು. ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ನ ಚಟುವಟಿಕೆಯನ್ನು ಅನುಚಿತವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಗಾಂಧಿ ಈ ವಿನಂತಿಯನ್ನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ!
6. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಕಾಶ್ಮೀರದ ರಾಜ ಹರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡರು - ಏಕೆಂದರೆ ಕಾಶ್ಮೀರವು ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ರಾಜ್ಯವಾಗಿತ್ತು! ಹರಿಸಿಂಹನಿಗೆ ಕಾಶಿಗೆ ಹೋಗಿ ತಪಸ್ಸು ಮಾಡಲು ಹೇಳಿದ! ಆದರೆ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಾರೆ.
ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ನೀತಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಧರ್ಮದಿಂದ ಬದಲಾಯಿತು. ನಂತರ, ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಯಿಂದಾಗಿ, ಹೈದರಾಬಾದ್ ಅನ್ನು ಭಾರತವು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿತು.
7. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಹತ್ಯೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಹಲವಾರು ಹಿಂದೂಗಳು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಭಾರತಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಬಂದರು. ಅವರು ದೆಹಲಿಯ ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದರು. ಮುಸ್ಲಿಮರು ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಭಯಾನಕ ಚಳಿಗಾಲದ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ, ತಾಯಂದಿರು, ಸಹೋದರಿಯರು, ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ವೃದ್ಧರೆಲ್ಲರನ್ನು ಮಸೀದಿಯಿಂದ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹೊರಹಾಕಲಾಯಿತು. ಗಾಂಧಿ ಮೌನವಾದರು!
8. ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಖುರಾನ್ ಓದಲು ಮತ್ತು ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡಲು ಗಾಂಧಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದರು! ಬದಲಾಗಿ ಯಾವ ಮಸೀದಿಯಲ್ಲೂ ಗೀತಾ ಓದುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ! ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಇದರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತಿಭಟಿಸಿದರು - ಗಾಂಧಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.
9. ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರು ಲಾಹೋರ್ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅನ್ನು ಗೆದ್ದರು, ಆದರೆ ಗಾಂಧಿಯವರು ನೆಹರುಗೆ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ನೀಡಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಆಸೆಯನ್ನು ಈಡೇರಿಸುವಲ್ಲಿ ಪರಿಪೂರ್ಣರಾಗಿದ್ದರು. ಧರಣಿ, ಉಪವಾಸ, ಸಿಟ್ಟು, ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದು- ಈ ತಂತ್ರಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಮೇಲ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಸರಿ ಅಥವಾ ತಪ್ಪು ಎಂದು ನಿರ್ಣಯಿಸಲಿಲ್ಲ.
10. ಜೂನ್ 14, 1947 ರಂದು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಯ ಸಭೆ ಇತ್ತು. ಚರ್ಚೆಯ ವಿಷಯ ಭಾರತದ ವಿಭಜನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ, ಗಾಂಧಿಯವರು ದೇಶವನ್ನು ವಿಭಜಿಸುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಮೊನ್ನೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಇದನ್ನೇ - ದೇಶವನ್ನು ಇಬ್ಭಾಗ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಸತ್ತ ಮೇಲೆಯೇ ಮಾಡಬೇಕು!
ಕೋಟ್ಯಂತರ ಹಿಂದೂಗಳು ಸತ್ತರೂ ಮೌನ ವಹಿಸಿದ್ದಾರೆ! ಮುಸಲ್ಮಾನರಿಗೆ ಶಾಂತಿ ಕಾಪಾಡುವಂತೆ ಅವರು ಎಂದೂ ಆಜ್ಞಾಪಿಸಲಿಲ್ಲ- ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಲಹೆಯಂತೆ!
11. ಗಾಂಧಿಯವರು ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂನ ಸೋಗಿನಲ್ಲಿ "ಮುಸ್ಲಿಂ ಮುಖಸ್ತುತಿ"ಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದರು. ಹಿಂದಿಯನ್ನು ರಾಜ್ಯ ಭಾಷೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು ಮುಸ್ಲಿಮರು ವಿರೋಧಿಸಿದಾಗ - ಗಾಂಧಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು!
ಅವರು ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ನೀಡಿದರು - "ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ" (ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಉರ್ದು ಖಿಚ್ರಿ)! ಅವರು ಬಾದಶಾ ರಾಮ್, ಬೇಗಂ ಸೀತಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು!
12. ಅವರು ಕೆಲವು ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ತಲೆ ಬಾಗಿಸಿ "ವಂದೇ ಮಾತರಂ" ಅನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಯಾಗಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ!
13. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ, ಮಹಾರಾಣಾ ಪ್ರತಾಪ್, ಗುರು ಗೋಬಿಂದ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ದಾರಿತಪ್ಪಿದ ದೇಶಭಕ್ತರೆಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ! ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಮುಹಮ್ಮದ್ ಅಲಿ ಜಿನ್ನಾರನ್ನು "ಖೈದಾ ಆಜಮ್" ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು! ಎಂತಹ ವಿಚಿತ್ರ!
14. 1931 ರಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರಧ್ವಜ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಸಮಿತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿತು. ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನೂಲುವ ಚಕ್ರವಿರುವ ಆಳವಾದ ಕೇಸರಿ ಬಟ್ಟೆಯ ಧ್ವಜ ಇರಬೇಕೆಂದು ಈ ಸಮಿತಿಯು ಸರ್ವಾನುಮತದಿಂದ ನಿರ್ಧರಿಸಿತು. ಆದರೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಒತ್ತಾಯವೇ ತಿರಂಗಾ! ಎಲ್ಲವೂ ಅವನ ಇಚ್ಛೆಯ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿದೆ!
15. ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರ ಉಪಕ್ರಮದ ಮೇಲೆ ಸೋಮನಾಥ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಪುನರ್ನಿರ್ಮಿಸುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸಿದಾಗ, ಅವರು ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಸಚಿವ ಸಂಪುಟದಲ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ! ಆದರೆ ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಅವರು ಜನವರಿ 13, 1948 ರಂದು ಉಪವಾಸ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು - ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರದ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಿಸಲು! ಯಾಕೆ ಈ ದ್ವಂದ್ವ? ಹಿಂದೂಗಳು ಭಾರತೀಯರು ಎಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸದಿರಬಹುದು! ಸರಿ, ನೀವು ಹಿಂದೂವೇ?
16. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆಯಿಂದ ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಯಿತು - ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಭಾರತವು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ 75 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ 20 ಕೋಟಿ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಉಳಿದ 55 ಕೋಟಿ ನಂತರ ನೀಡಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 22, 1947 ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿತು! ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಈ ದ್ರೋಹಕ್ಕಾಗಿ ಕೇಂದ್ರ ಸಚಿವ ಸಂಪುಟವು ಉಳಿದ ಹಣವನ್ನು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿತು. ಆದರೆ ಅವನು ಕೋಲಿನೊಂದಿಗೆ ಕುಳಿತನು! ಮತ್ತೆ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್‌ಮೇಲ್ ಶುರು ಮಾಡಿದೆ - ಮತ್ತೆ ಉಪವಾಸ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ. ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿದ 55 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ದೇಶದ್ರೋಹಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಕೊಡಲೇಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂತು! .
ಮೇ 28ರಂದು ನೂತನ ಸಂಸತ್ ಭವನ ಪ್ರಧಾನಿಯಿಂದ ಲೋಕಾರ್ಪಣೆ :
ಜಿನ್ನಾ ಅವರ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಕುರುಡು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ಅವರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಪಿತಾಮಹ ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳಬಲ್ಲೆ - ಭಾರತವಲ್ಲ. ಅವರು ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ - ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹಕ್ಕು ಎಷ್ಟೇ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ!
ಇದು ನಾಥೂರಾಂ ಗೋಡ್ಸೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ನೀಡಿದ ಕೆಲವು ಹೇಳಿಕೆಗಳು.
ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಅಪಾರ ಗೌರವವಿದೆ. ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ದೇಶಭಕ್ತ ದೇಶವನ್ನು ವಿಭಜಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ದೇಶಪ್ರೇಮಿ ದೇಶವನ್ನು ವಿಭಜಿಸಲು ಮತ್ತು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಮುದಾಯದ ಪರವಾಗಿರಲು ನಾವು ಅನುಮತಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಕೊಂದಿಲ್ಲ - ನಾನು ಅವರನ್ನು ಕೊಂದಿದ್ದೇನೆ - ಅವರನ್ನು ಕೊಂದಿದ್ದೇನೆ. ನನಗೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ನನ್ನ ಶತ್ರು ಅಲ್ಲ - ಆದರೆ ಅವನ ನಿರ್ಧಾರಗಳು ದೇಶಕ್ಕೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ. ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ - ಸರಿಯಾದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಲು ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು.
ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಕಟ್ಟುವಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಬೆಂಬಲದಿಂದ ನಾನು ವಿಚಲಿತನಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ 55 ಕೋಟಿ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಉಪವಾಸ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಮಾಡಿದರು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಕಿರುಕುಳಕ್ಕಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಬಂದ ಹಿಂದೂಗಳ ಸ್ಥಿತಿ ನನ್ನನ್ನು ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಳಿಸಿತು. ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಲೀಗ್‌ಗೆ ತಲೆಬಾಗಲು ಗಾಂಧೀಜಿಯವರಿಗೆ ಅಖಂಡ ಹಿಂದೂ ರಾಜ್ಯ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ತಾಯಿಯು ತನ್ನ ಒಬ್ಬ ಮಗನಿಗಾಗಿ ತುಂಡುಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿಸುವುದನ್ನು ನೋಡುವುದು ನನಗೆ ಅಸಹನೀಯವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ನನ್ನದೇ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪರಕೀಯನಾಗಿದ್ದೆ.
ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ನ ಎಲ್ಲ ಅನ್ಯಾಯಗಳಿಗೂ ಅವರು ಬದ್ಧರಾಗಿದ್ದರು. ಭಾರತಮಾತೆಯನ್ನು ವಿಘಟನೆ ಮತ್ತು ದುಃಖದಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಲು ನಾನು ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲಬೇಕು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಕೊಂದಿದ್ದೇನೆ.
ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು ಮತ್ತು ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದೆ. ಮತ್ತು ಇಲ್ಲಿ ಮಾತೃಭೂಮಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದು ಅಪರಾಧವಾಗಿದ್ದರೆ - ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಂತಹ ಅಪರಾಧವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ - ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ. ಮತ್ತು ಸಿಂಧೂ ನದಿಯು ಇಡೀ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹರಿಯುವವರೆಗೆ - ನನ್ನ ಮೂಳೆಗಳನ್ನು ಮುಳುಗಿಸಬೇಡಿ. ನನ್ನ ಮರಣದಂಡನೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೇಸರಿ ಧ್ವಜ ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಭಾರತದ ನಕ್ಷೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಗಲ್ಲುಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ ಭಾರತಮಾತೆಯ ವಿಜಯವನ್ನು ಹೇಳಬಯಸುತ್ತೇನೆ.
ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಈ ಯೋಜನೆಯಡಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಸಿಗಲಿದೆ ಉಚಿತ ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರ :
*ಓ ಭಾರತಮಾತೆ - ನಾನು ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟು ಮಾತ್ರ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ತುಂಬಾ ವಿಷಾದವಿದೆ*
ಗೋಡ್ಸೆ ಹಂತಕನಾದರೂ ಗಾಂಧಿ ಪ್ರಶ್ನಾತೀತರೇನಲ್ಲ!
ಹೊಸದಿಗಂತ | 01 ಫೆಬ್ರವರಿ 2023
-
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಕೆಲವು ಸಿನಿಮಾಗಳು ವಿನೂತನ ಪ್ರಯತ್ನ, ಸೊಗಸಾದ ಚಿತ್ರಕಥೆ, ಸಂಗೀತ, ಅಭಿನಯಗಳಿಂದ ಪ್ರಚಾರ ಪಡೆದುಕೊಂಡರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವಕ್ಕೆ ವಿವಾದವೇ ಆಧಾರ. ವಿವಾದ ಹುಟ್ಟಿಸಲೆಂದೇ ಈ ಚಿತ್ರಗಳು ನಿರ್ಮಾಣಗೊಳ್ಳುತ್ತವೋ ಅಥವಾ ವಿವಾದಗಳೇ ಇವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತವೋ ತಿಳಿಯದಷ್ಟು ಕೆಸರೆರಚಾಟ, ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಯಾರದ್ದೋ ಚಾರಿತ್ರ್ಯವಧೆ, ಇನ್ಯಾರದ್ದೋ ಅವಹೇಳನ, ಭಾಷೆ-ಸಂಸ್ಕೃತಿ-ಜನಾಂಗಗಳ ನಿಂದನೆಗಳೇ ಚಿತ್ರಗಳ ಸರಕಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಸಾಕಷ್ಟಿವೆೆ. ಕೆಲವು ಚಿತ್ರಗಳು ಇತಿಹಾಸ ತಿರುಚಲೆಂದೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವಕ್ಕೆ ಇತಿಹಾಸದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟು ವಿರೋಧ ಎದುರಿಸುವ ಸವಾಲು! ಸತ್ಯವನ್ನು ತೋರಿಸಿದ ತಪ್ಪಿಗಾಗಿ (!) ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಹಣೆಕೊಡಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಅಂಥಾ ಚಿತ್ರಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ಈಗ ಮತ್ತೊಂದು ಸೇರ್ಪಡೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ‘ಗಾಂಧಿ ಗೋಡ್ಸೆ-ಏಕ್ ಯುದ್ಧ್’!
ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್ ಸಂತೋಷಿ ನಿರ್ದೇಶನದ, ದೀಪಕ್ ಅಂತಾನಿ, ಚಿನ್ಮಯ್ ಮಾಂಡ್ಲೇಕರ್, ಆರಿಫ್ ಜಕಾರಿಯಾ ಮತ್ತು ಪವನ್ ಚೋಪ್ರಾ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣ ಸಿಕೊಂಡ ಈ ಚಿತ್ರ ಬಿಡುಗಡೆಗೆ ಮುಂಚೆಯೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತ್ತು. ಚಿತ್ರದ ಟ್ರೈಲರ್ ನೋಡಿಯೇ ಹಲವರಲ್ಲಿ ಉರಿ ಹುಟ್ಟಿತು. ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ನಡೆದು 75 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಈ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ಚಿತ್ರ ಮಾಡುವ ಅಗತ್ಯವೇನಿತ್ತು? ಅದು ಮುಗಿದುಹೋದ ಅಧ್ಯಾಯ. ಅದನ್ನು ಕೆದಕುವುದರ ಹಿಂದೆ ರಾಜಕೀಯಶಕ್ತಿಗಳ ಕೈವಾಡವಿದೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ಆರೋಪಗಳು ತೂರಿಬಂದವು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಗೋಡ್ಸೆಯನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ, ಗಾಂಧಿಯ ಅವಹೇಳನ ನಡೆದಿದೆ, ಇದು ರಾಜಕೀಯಪ್ರೇರಿತ ಮತ್ತು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಪ್ರೇರಿತ ಕೃತ್ಯ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹಾಕಿದರು. ಚಿತ್ರದ ಟ್ರೈಲರ್ ನೋಡಿ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾತಾಡಿದ ಇವರ‍್ಯಾರೂ ಇತಿಹಾಸದ ಇನ್ನೊಂದು ಮಗ್ಗುಲನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿದವರಲ್ಲ. ಗೋಡ್ಸೆ ಗಾಂಧಿ ಹಂತಕನಾದರೂ ಪಕ್ಷಾತೀತವಾಗಿ ಅವನ ತರ್ಕಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೇನೂ ಮಾಡಿದವರಲ್ಲ.
ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲೇನಿದೆ?
ಗೋಡ್ಸೆಯ ಗುಂಡೇಟು ನಾಟಿದಮೇಲೂ ಬಾಪು ಬದುಕುಳಿಯುವುದು ಈ ಸಿನಿಮಾದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಟ್ವಿಸ್ಟ್. ನಿರ್ದೇಶಕರ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಂತೆ, ಗಾಂಧೀಜಿ ಮರಣ ಸಿದರೆಂದು ಇಡೀ ದೇಶ ದುಃಖತಪ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಅತ್ತ ಗಾಂಧಿಹಂತಕ ಗೋಡ್ಸೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಜೈಲಿಗಟ್ಟಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರಧಾನಿ ನೆಹರು ದುಃಖತಪ್ತ ಜನರೆದುರು ಬಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಬದುಕಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ರೋಮಾಂಚನವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಪು ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಜೈಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಗೋಡ್ಸೆಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಗೋಡ್ಸೆ ಮತ್ತು ಗಾಂಧಿಯ ನಡುವೆ ವೈಚಾರಿಕ ಸಮರ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಗೋಡ್ಸೆ ತನ್ನ ಆಕ್ರೋಶಭರಿತ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟರೆ ಗಾಂಧಿ ತಮ್ಮ ಅಹಿಂಸಾ ತತ್ತ್ವಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡೇ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ಗೋಡ್ಸೆ ದೇಶವಿಭಜನೆಯ ಕಹಿನೋವನ್ನು ಹೊರಹಾಕುತ್ತಾನೆ. ಗಾಂಧಿಯೇ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣರೆಂದು ತನ್ನ ವಾದವನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ತಮ್ಮ ವಿರುದ್ಧದ ಆರೋಪಗಳೆಲ್ಲ ಸುಳ್ಳು ಎಂದೇ ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಮುಸ್ಲಿಂ ಓಲೈಕೆ, ಪಾಕಿಸ್ಥಾನದ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥನೆ ಕೊಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಗೋಡ್ಸೆ ಮತ್ತು ಗಾಂಧಿಯ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಸುತ್ತ ಚಿತ್ರಕಥೆ ಹೆಣೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಗೋಡ್ಸೆಯ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಕುರಿತು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದುವರೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆದಿವೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಂತೂ ಇದನ್ನೇ ದಾಳವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಗಾಂಧಿ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವವರನ್ನು ಗೋಡ್ಸೆ ಅನುಯಾಯಿಗಳೆಂದೂ, ಗೋಡ್ಸೆಯ ತರ್ಕಗಳನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡವರನ್ನು ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳೆಂದೂ ಪರಿಗಣ ಸುವ ಜಾಯಮಾನ ಕಳೆದ 75 ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ನಡೆದುಬಂದಿದೆ. ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ ಗೋಡ್ಸೆ ಮತಿಭ್ರಮಣೆಯಾಗಿದ್ದ ಮನುಷ್ಯನೇನೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆತ ವಿಚಾರವಂತಿಕೆಯಿದ್ದ ಪತ್ರಕರ್ತನಾಗಿದ್ದ. ದೇಶದ ಕುರಿತು ಕನಸು ಕಂಡ ದೇಶಭಕ್ತನಾಗಿದ್ದ ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದವರ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಕಡಿಮೆಯೇ. ಗಾಂಧಿಹತ್ಯೆಯ ಹಿಂದೆ ಗೋಡ್ಸೆಗಿದ್ದ ಉದ್ದೇಶಗಳೇನು? ಕೊಲೆ ಅಕ್ಷಮ್ಯವೆಂಬುದು ಸತ್ಯವಾದರೂ ಹತ್ಯೆಗೈದವನ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಗೆ ಕಿವಿಯಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನಿದೆ? ದೇಶಹಿತದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗ ಗಾಂಧಿ ಕೈಗೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರಗಳೇನು? ಅವು ದೇಶಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿದ್ದವೆ? ಗೋಡ್ಸೆಗೆ ಗಾಂಧಿಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಅಸಮಾಧಾನಗಳೇನು? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಗಾಂಧಿಯೇನು ಪ್ರಶ್ನಾತೀತರೇ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಅನೇಕರನ್ನು ಕಾಡಿವೆ. ಅಂಥ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮೂಡಿದವರನ್ನು ಕೊಲೆಗಡುಕನಿಗಿಂತಲೂ ಕಡೆಯಾಗಿ ಕಾಣಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನಿರ್ದೇಶಕ ರಾಜಕುಮಾರ್ ಸಂತೋಷಿ ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಮೆಟ್ಟಿನಿಂತು ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಧೈರ್ಯ ತೋರಿದ್ದಾರೆ. ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪುವ ತಾಕತ್ತಿಲ್ಲದ ಮಖೇಡಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಎಂದಿನ ಆರೋಪಗಳಿಗೆ ಜೋತು ಬಿದ್ದಿದ್ದಾರೆ.
ಹಾಗಾದರೆ ಗೋಡ್ಸೆಯ ವಾದದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯವಿತ್ತೇ? ಗಾಂಧಿ ಎಸಗಿದ ಪ್ರಮಾದಗಳೇನು? ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಹೇಳುತ್ತವೆ.
7
◆ 1928ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಜಿನ್ನಾನ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಮುಗಿಲುಮುಟ್ಟಿದಾಗ, ಗಾಂಧಿ ದೇಶಹಿತದ ಕಡೆಗೆ ಗಮನಕೊಡದೆ ಜಿನ್ನಾನ ಅಯೋಗ್ಯ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋದರು. ಆತ ಬಾಂಬೆ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಿಂದ ಸಿಂಧ್ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲು ಕೇಳಿಕೊಂಡ. ಗಾಂಧಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಪರಿಣಾಮ ಸಿಂಧ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಹಿಂದುಗಳು ತೋಳಗಳ ಬಾಯಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದರು. ಕರಾಚಿ, ಕುಕ್ಕುರ, ಶಿಕಾರಿಪುರಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಗಳ ರಕ್ತ ಹರಿಯಿತು. ಮಲಬಾರ್, ಪಂಜಾಬ್ ಮತ್ತು ಬಂಗಾಲಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳು ನಡೆದವು. ಮೋಪ್ಲಾ ದಂಗೆ ಹಿಂದುಗಳ ಜೀವ ಮತ್ತು ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳ ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಸ್ತ್ರೀಯರ ಮಾನಹಾನಿ, ಬಲವಂತದ ಮತಾಂತರಗಳಂತೂ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ನಡೆದವು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮಾತ್ರ ‘ಯಂಗ್ ಇಂಡಿಯಾ’ದಲ್ಲಿ “ಕೇವಲ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಲವಂತದ ಮತಾಂತರ ನಡೆದಿದೆ” ಎಂದು ಪ್ರಕಟಿಸಿತು. ಮೋಪ್ಲಾಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರಧನ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕಿತು. ಕೊನೆಗೂ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದ ಹಿಂದುಗಳ ಕೂಗಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡು ಗಾಂಧಿ ಮೌನ ಮುರಿಯಲಿಲ್ಲ, ಕಾಂಗ್ರೆಸಿಗೆ ಕಿವಿಹಿಂಡಿ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.
◆ ನೆಲ, ನಾಡು, ನುಡಿಗಳ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗ ಹೋರಾಟಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಅನ್ಯಭಾಷೆ ಮಧ್ಯೆ ಸುಳಿದಾಡಿದರೂ ಹೇರಿಕೆಯೆಂದು ಜನ ಅರಚುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಗಾಂಧಿಯ ಮುಸ್ಲಿಂಪರ ಧೋರಣೆ ದೇಶದ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕುಲಗೆಡಿಸುವವರೆಗೆ ಮುಂದುವರಿದಿತ್ತೆಂದರೆ ಎಂಥವರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರು ಹಿಂದಿಯನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸಿದರು. ಅತ್ತ ಹಿಂದಿಯೂ ಅಲ್ಲದ ಇತ್ತ ಉರ್ದುವೂ ಅಲ್ಲದ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನಿ ಎಂಬ ಹೊಸ ಭಾಷೆಯ ವಕ್ತಾರಿಕೆ ಶುರುಮಾಡಿದರು. ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಸಂತುಷ್ಟಗೊಳಿಸಲು ಆ ಮಿಶ್ರತಳಿಯನ್ನೇ ಗಾಂಧಿ ಆಲಂಗಿಸಿದರು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ‘ಬಾದಶಹ ರಾಮ’ ‘ಬೇಗಮ್ ಸೀತಾ’ ಮೊದಲಾದ ಶಬ್ದಗಳು ಬಳಕೆಗೆ ಬಂದವು. ಭಾರತದಂಥ ಮಹಾನ್ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಮೇಲೆ ಅನ್ಯಭಾಷೆಯೊಂದನ್ನು ಹೇರುವ ಕೆಲಸ ಮಹಾತ್ಮನ ಬೆಂಬಲದಿಂದಲೇ ನಡೆದುಹೋಯಿತು! ಹಿಂದಿಯ ಬದಲಾಗಿ ಉರ್ದುಭಾಷೆಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಲು ಜನತೆಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಕರೆ ನೀಡಲು ಧೈರ್ಯತೋರದ ಗಾಂಧಿ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿಯ ಉಡುಪಿನಲ್ಲಿ ಉರ್ದುವನ್ನು ಒಳತಂದರು. ಸೀತಾ, ರಾಮರನ್ನು ಬೇಗಮ್, ಬಾದಶಹ ಎಂದು ಕರೆದಾಗ ವಿರೋಧಿಸದ ಅವರು ಜಿನ್ನಾನನ್ನು ಶ್ರೀ ಜಿನ್ನಾ ಎಂದೋ, ಮೌಲಾನಾರನ್ನು ಪಂಡಿತ ಮೌಲಾನಾ ಎಂದೋ ಕರೆಯುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.
◆ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಬುದ್ಧಿ, ಮತಾಂಧತೆ, ಕ್ರೌರ್ಯ, ಹುಂಬತನ ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಮಹಾತ್ಮರು ತೋರಿದ ಔದಾರ್ಯವೇ ಕಾರಣ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಹಲವು ಸಂಗತಿಗಳು ಪುಷ್ಟಿ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಹಿಂದು ಕವಿಯಿಂದ ರಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ‘ಶಿವಭವಾನಿ’ ಎಂಬ ಗೀತೆ ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿ ಅತೀವ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಆ ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜರ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ವಿವರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಶಿವಾಜಿಯು ಹುಟ್ಟದಿದ್ದರೆ ದೇಶದ ಜನರೆಲ್ಲರೂ ಇಸ್ಲಾಮಿಗೆ ಮತಾಂತರವಾಗಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದ್ದ ಆ ಗೀತೆಯನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಹಾಡುವುದನ್ನು ಗಾಂಧಿ ಪ್ರತಿಬಂಧಿಸಿದರು. ಗಾಂಧಿಯವರಿಗೆ ಇತಿಹಾಸ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಅಥವಾ ಶಿವಾಜಿಯ ಮೇಲೆ ದ್ವೇಷವಿತ್ತೋ ಎಂಬುದು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿದೆ.
◆ ಇಡೀ ಭಾರತವನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿದ ‘ವಂದೇ ಮಾತರಮ್’ ಗೀತೆ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಭಾವನೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರುತ್ತದೆ ಎಂದಾಗ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಈ ಗೀತೆಯನ್ನು ಹಾಡುವುದನ್ನು ಗಾಂಧಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಅದನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಯಾಗಿಸಲು ಒತ್ತಾಯಿಸಬಾರದೆಂದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮೇಲೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರಿದರು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಧಿವೇಶನಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಮ್ಮದ್ ಇಕ್ಬಾಲರ ‘ಹಿಂದುಸ್ಥಾನ್ ಹಮಾರಾ’ ಗೀತೆಯನ್ನೂ ಹಾಡಿಸತೊಡಗಿದರು. ಕೊನೆಗೆ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ನೋವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತಿದ್ದ ವಂದೇ ಮಾತರಂನ ಚರಣಗಳನ್ನು ಯಾವ ಮುಲಾಜೂ ಇಲ್ಲದೆ ತುಂಡರಿಸಲು ಅನುಮತಿ ಕೊಟ್ಟರು. ಮತಾಂಧರು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪದಿದ್ದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ತಿದ್ದಿ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಗಾಂಧಿ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರ ಮುಸ್ಲಿಂಪ್ರಿಯತೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
◆ 1946ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ನೌಖಾಲಿಯಲ್ಲಿ ಸುಹ್ರವರ್ದಿ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಹಿಂದುಗಳ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಯಿತು. ಆರ್ಯ ಸಮಾಜದ ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಮೂವತ್ತು ಸಾವಿರ ಹಿಂದು ಸ್ತ್ರೀಯರು ಬಲಾತ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಮತಾಂತರವಾದರು. ಕೊಲೆಯಾದ ಅಥವಾ ಗಾಯಗೊಂಡವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಒಟ್ಟು ಮೂರು ಲಕ್ಷದಷ್ಟಿತ್ತು. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಸುಹ್ರವರ್ದಿ ಸರ್ಕಾರ ಮೌನವಾಗಿ ಹಿಂದುಗಳ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಘಟನೆ ಎಲ್ಲ ದೇಶಪ್ರೇಮಿಗಳ ರಕ್ತ ಕುದಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದರೆ ಗಾಂಧಿ ಮಾತ್ರ ಸುಹ್ರವರ್ದಿಯ ದೋಸ್ತಿಯನ್ನೇ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು! ಅವನಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ಒದಗಿಸಿ ಬೆನ್ನಿಗೆ ನಿಂತರು. ಕೊನೆಗೆ ಆತನನ್ನು ‘ಶಹೀದ ಸಾಹೇಬ’ ಎಂದು ಸಂಬೋಧಿಸಿ ದೇಶಭಕ್ತನ ಕಿರೀಟ ತೊಡಿಸಿದರು. ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಬಲಿದಾನಿಗಳಾದ ಭಗತ್, ಸುಖ್‌ದೇವ್, ರಾಜಗುರು, ಮಂಗಲ ಪಾಂಡೆಯಂಥ ತರುಣರ ತ್ಯಾಗ ಗಾಂಧಿಯವರಿಗೆ ನೆನಪಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅರ‍್ಯಾರನ್ನೂ ‘ಹುತಾತ್ಮ’ ಎಂದು ಕರೆಯದ ಅವರು ಸುಹ್ರವರ್ದಿಯನ್ನು ‘ಹುತಾತ್ಮ’ ಎಂದರು.
◆ ಗಾಂಧಿ ದೆಹಲಿಗೆ ಬಂದಮೇಲೆ ಭಂಗೀ ಕಾಲನಿಯ ದೇವಸ್ಥಾನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸಭೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದುಗಳ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಹೊಸಕಿಹಾಕಿ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಕೂತು ಕುರಾನ್ ಓದತೊಡಗಿದರು. ಆದರೆ ಮುಸ್ಲಿಮರ ವಿರೋಧವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿ ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯನ್ನು ಓದುವ ಸಾಹಸನ್ನೇನೂ ಅವರು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಗೋವು ಹಿಂದುಗಳಿಗೆ ಪವಿತ್ರವಾದದ್ದು ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಗೋಹತ್ಯೆ ತಡೆಗೆ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಭಾಷಣವೊಂದರಲ್ಲಿ “ಗೋಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಂಧಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಕಾನೂನನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪಾಸು ಮಾಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತವು ಕೇವಲ ಹಿಂದುಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ದೇಶವಲ್ಲ. ಮುಸ್ಲಿಮರು, ಪಾರ್ಸಿಗಳು, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರು ಎಲ್ಲರೂ ಇಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತ ಹಿಂದೂ ದೇಶ ಎಂಬುದು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆ” ಎಂದಿದ್ದರು. ರಾಷ್ಟ್ರಪಿತ ಎನಿಸಿಕೊಂಡ ಗಾಂಧಿಯವರಿಗೆ ಹಿಂದುಗಳ ಭಾವನೆ ಕಾಲುಕಸ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತು.
◆ ಎಲ್ಲಿಯದೋ ಖಲೀಪನ ಖುರ್ಚಿ ಅಲ್ಲಾಡಿದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವ ಗಾಂಧಿಗೆ ಸಂಕಟವಾಯಿತು. ಮುಸ್ಲಿಂ ತುಷ್ಟೀಕರಣದ ಏಕೈಕ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಖಿಲಾಪತ್ ಚಳುವಳಿಗೆ ಕರೆ ನೀಡಿದರು. ಗಾಂಧಿಯ ಮುಸ್ಲಿಂ ಓಲೈಕೆ ಮುಂದುವರಿದಂತೆ ಜಿನ್ನಾನ ದುರಾಸೆಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತು. ಅದು ಧರ್ಮಾಧಾರಿತವಾಗಿ ದೇಶವನ್ನು ಇಬ್ಭಾಗ ಮಾಡುವವರೆಗೆ ಬಂದುನಿಂತಿತು. ಗಾಂಧಿಯೇನೋ “ನನ್ನನ್ನು ಬೇಕಾದರೆ ತುಂಡುಮಾಡಿ. ಆದರೆ ಈ ದೇಶವನ್ನು ತುಂಡಾಗಲು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಆರ್ಭಟಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಧರ್ಮದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ದೇಶ ಒಡೆಯಿತು. ನಿರಪರಾಧಿ ಹಿಂದುಗಳ ರಕ್ತ ಚಿಮ್ಮಿ, ಅಖಂಡ ಭಾರತದ ಅಂಗವೊಂದು ಊನವಾಯಿತು. ಗಾಂಧಿ ದೃಢವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದರೆ ದೇಶವಿಭಜನೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಜಿನ್ನಾಪ್ರಿಯ, ಪಾಕ್‌ಪ್ರಿಯ ಗಾಂಧಿ ಆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕಲಿಲ್ಲ.
ಇಂಥ ನೂರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಈ 75 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ಕಾಡಿವೆ. ಓಲೈಕೆಯ ರಾಜಕಾರಣ, ಸುವರ್ಣದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಟ್ಟ ಗಾಂಧಿ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಪ್ರಭಾವಳಿಗಳು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಸರಪಳಿ ಬಿಗಿದಿವೆ. ಎಲ್ಲಾ ಸತ್ಯಗಳು ಕೊಲೆ ಎಂಬ ಎರಡಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಹೂತುಹೋಗಿವೆ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಗಾಂಧಿ ಬಗೆಗಿನ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಅಪರಾಧಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿವೆ. ಗಾಂಧಿ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಬದುಕು ವಿಮರ್ಶಾತೀತ ಎನ್ನುವಂತೆ ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಾ ಬರಲಾಗಿದೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲೂ ಹಲವು ಹರ್ಡಲ್ಸ್ಗಳು ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿ, ಹಲವು ಸಂಗತಿಗಳು ಕೋಮುವಾದವಾಗಿ, ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವಿಚಾರಗಳಾಗಿ ಬದಲಾಗಿವೆ. ಈ ಸ್ಥಿತಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗಿ ಬೇರೂರಿದೆಯೆಂದರೆ ವಸಾಹತುಶಾಹಿತ್ವದ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯೋಣ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಓಲೈಕೆ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷಪಾತದ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯೋಣ ಎನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಿನೆಮಾ ನಿರ್ದೇಶಕನದ್ದು ಸಾಹಸವೇ ಸರಿ. ಗೋಡ್ಸೆಯೊಳಗೂ ಒಬ್ಬ ಕನಸುಗಾರನಿದ್ದ, ಆತನ ಕೊಲೆಗಡುಕತನದಾಚೆಗೂ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅರಿಯಲು, ಗೋಡ್ಸೆಯನ್ನು ವಿಮರ್ಶಿಸಲು ಈ ಸಿನೆಮಾ ಮುನ್ನುಡಿಯಾಗಲಿ.
#ಗಾಂಧಿ_ಹತ್ಯೆ_ಮತ್ತು_ಘೋಡ್ಸೆ_ಪುಸ್ತಕ_ವಿಮರ್ಶೆ
ಈ ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಮತ್ತು ಘೋಡ್ಸೆ ಪ್ರಕರಣದ ಬಗ್ಗೆ ಅನೇಕ ಲೇಖಕರು ಅನೇಕ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದಾರೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದ್ರು ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದಿದರೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ತಿರುಚಲಾಗಿದೆ, ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನು ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಮೂರ್ಖರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನೋದು ಮನವರಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಆ ಮನವರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು Shock, ಒಂದಿಷ್ಟು ಮನಕಲುಕುವಿಕೆ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಕೋಪ, ಒಂದಿಷ್ಟು ರಕ್ತಕುದಿಯುವಿಕೆ ಆಗದೆ ಇರಲಾರದು.
ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೀರೊ ಅಥವಾ ವಿಲನ್ ರನ್ನಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಮತ್ತು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ನಿಸ್ಸಿಮರು.
ನೀವು ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟರೆ ಗಾಂಧಿ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಲೇಖನಗಳು ಪುಸ್ತಕಗಳು ಸಿಗಬಹುದು. (ಸಿಗದಿದ್ದರೂ ಶಾಲಾ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ವೈಭಕರಿಸಿ ಬರೆದ ಪಠ್ಯಗಳು ನಿಮ್ಮ ಮೆದುಳನ್ನು ಆಗಲೇ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ).
ತಾತಾ 1914ರಲ್ಲಿ ಆಫ್ರಿಕದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ್ರಂತೆ ಇಲ್ಲಿಯ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆನ್ನು ನೋಡಿ ಮಮ್ಮಲ? ಮರುಗಿದ್ರಂತೆ. ಬಡವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಳ್ಳು ಚುರ್? ಅಂತಂತೆ, ಮಹಾನ್ ಅಹಿಂಸಾ?ವಾದಿ , ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಜೈಲು? ಸೇರಿದ್ದು, ಬ್ರಿಟಿಷರಿಂದ ಹೊಡೆತ? ತಿಂದಿದ್ದು, ಸಂಸಾರ? ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದ್ರು, ಬಟ್ಟೆಯಿಲ್ದೆ ಓಡಾಡ್ತಿದ್ದ ಬಾಲಕನ್ನು ನೋಡಿ ತಾನೂ ಇನ್ಮೇಲೆ ಬಟ್ಟೆ ಇಲ್ದೆ ಬರೀ ಪಂಚೆಯಲ್ಲೇ ಇರ್ತೀನಿ ಅಂದ್ರಂತೆ. ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದ್ರು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಪುಂಗಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ಲೇಖನಗಳು ಹರಿದಾಡಿವೆ.
ಆದ್ರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯುವಾಗ just "ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಘೋಡ್ಸೆ ಗುಂಡಿಟ್ಟು ಕೊಂದ" ಅಂತಷ್ಟೇ ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಆಗಲೂ ಈಗಲೂ ಭಾರತೀಯರ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಕುದುರೆಯ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಕಣ್ಕಾಪುವಿನಂತೆ. ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡದೆ ಕೇವಲ ತನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವುದಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ ಎಂದು ಸಾಗುವ ಕುದುರೆಯಂತೆ, ನಾವು ಕಣ್ಕಾಪುವನ್ನು ಕಿತ್ತೆಸೆದು ವಿಭಿನ್ಯ ದೆಸೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ರಾಮ ಹಿರೋ ಅಂದ್ಮೇಲೆ ರಾಮನ ಶತ್ರು ರಾವಣ ವಿಲನ್ ಅನ್ನೋ mentality ಯನ್ನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬೆಳೆದವರು.
ರಾವಣನಲ್ಲೂ ಮೆಚ್ಚುವಂತ ಗುಣಗಳಿದ್ದವು ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಮರ್ಶಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಘೋಡ್ಸೆ ಇವರಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಅದರ್ಶ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಯಾರು ಎಂದು ತೂಕ ಮಾಡಿ ನೋಡುವುದಾದ್ರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ಗಾಂಧಿಗಿಂತಲೂ ಒಂದು ತೂಕ ಜಾಸ್ತಿನೆ.....
ಗಾಂಧಿ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂದ್ರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಊಟವಿಲ್ಲದೆ ಕಳೆದ ದಿನಗಳಿವೆ, ಗಾಂಧಿ ಬೆವರು ಸುರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಅಂದ್ರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ರಕ್ತ ಸುರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಗಾಂಧಿ ಜೈಲಿಗೆ ಹೋಗಿದಾರೆ ಅಂದ್ರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ಕೂಡ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಜೈಲುವಾಸ ಅನುಭವಿಸಿದಾರೆ, ಗಾಂಧಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ಕೂಡ 1930ರಲ್ಲಿ ನಾಗರಿಕ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಗವಹಿಸಿದ್ದರು, ಅಸ್ಪ್ರಶ್ಯ ಸಮುದಾಯದವರನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ಭೋಜನಕೂಟಗಳನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಗಾಂಧಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಸಂಸಾರ ಸುಖ?ವನ್ನು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂದ್ರೆ ಘೋಡ್ಸೆಯಂತೂ ಭ್ರಹ್ಮಚರ್ಯವನ್ನೆ ಪಾಲಿಸಿದವರು. ಗಾಂಧೀಜಿಯದು ಸಂಸಾರಸುಖವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅನುಭವಿಸಿದ ನಂತರ ಆಚರಿಸಿದ ಭ್ರಹ್ಮಚರ್ಯವಾದರೆ ಘೋಡ್ಸೆಯವರು ಜೀವಮಾನವಿಡೀ ಹೆಂಗಸಿನ ಸಹವಾಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ, ಅವರದು ಕಠೋರ ಭ್ರಹ್ಮಚರ್ಯ.
ಬರು ಬರುತ್ತಾ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರದು ಬಿರ್ಲಾ ಹೌಸ್ನಲ್ಲಿ ಅಯ್ಯಾಸಿ ಜೀವನವಾಗಿದ್ದರೆ ಘೋಡ್ಸೆದು ಸಾವಿನ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಘಾಡ ಧ್ಯಾನ.
"ನೀವು ಅನುಮತಿ ನೀಡಿದರೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೇಣುಗಂಬದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಬಲ್ಲೆ" ಎಂದು ವಿನಂತಿಸಿದರೂ "ಹು ಹು ನಾನು ಬದುಕಿದರೆ ಅದು ನನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥವಾದೀತು, ನನ್ನ ಸಾವು ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಇಬ್ಬಗೆ ನೀತಿ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಪ್ರೇಮ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಅನ್ಯಾಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪಾಠವಾಗಬೇಕು ಹಾಗಾಗಿ ನನನ್ನು ಹುತಾತ್ಮನಾಗಲು ಬಿಡಿ" ಎಂಬ ಹಠ ಘೋಡ್ಸೆದು.
(ಹಾಗೆ ಘೋಡ್ಸೆಯವರನ್ನು ನೇಣುಗಂಬದಿಂದ ಬಿಡಿಸಲು ಬಂದವರು ಮತ್ಯಾರೂ ಅಲ್ಲ ಡಾ ಬಾಬಾಸಾಹೇಬ್ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್!)
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯ ಇಡೀ ಪ್ರಕರಣ "ಮಹಾಭಾರತ"ವಾದರೆ, ಕೋರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಘೋಡ್ಸೆ ಕೊಟ್ಟ statement "ಭಗವದ್ಗೀತೆ"ಯ ಹಾಗೆ ಅನಿಸಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ ನನಗೆ.
ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸಿದ ಮೂವರು ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಜಿ ಡಿ ಖೋಸ್ಲಾರವರು ಘೋಡ್ಸೆ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿದ ನಂತರ "Murder of Mahatma" ಪುಸ್ತಕ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಹೀಗೊಂದು ಸಾಲು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ "ನೀವು ಗಾಂಧಿ ಕೊಲೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಬಹುದು ಆದರೆ ಘೋಡ್ಸೆಯ ಸಮರ್ಥನೆಯನ್ನಲ್ಲ!" ಹಾಗಿತ್ತು ಘೋಡ್ಸೆಯವರ ವಾದ . ಘೋಡ್ಸೆದು ಅದೆಂತಹ ಮಾತುಗಾರಿಗೆ ಮತ್ತು ಎದೆಗಾರಿಕೆ ಎಂದರೆ......
ನನ್ನ ಪರವಾಗಿ ನಾನೇ ವಾದ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ನಿಂತ.
ಅದಕ್ಕಾಗಿ 93 ಪುಟಗಳಷ್ಟು ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ಬರೆದ, ಇಡೀ ಹೇಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ 35000 ಪದಗಳಿದ್ದವು ಆದರೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪದವೂ ಕೂಡ ತಾನು ಗಾಂಧಿಯನ್ನು "ಕೊಲೆ" ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಬರೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯವೆಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದ, ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ತಾನು ಮಾಡಿರುವ ಒಂದು ಸೇವೆ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆತನ ಪಾಲಿಗೆ ಅದೊಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿತ್ತು.
ಉಳಿದ ಆರೋಪಿಗಳೆಲ್ಲ ಪ್ರಕರಣದಿಂದ ನುಣುಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಘೋಡ್ಸೆ ಒಬ್ಬರೇ
"ನಾನೇ ಕೊಲೆ ಮಾಡಿದ್ದು" ಎಂದು ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ ಹೇಳುವ ಪರಿ.....ವಾ!
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಘೋಡ್ಸೆಜಿಯವರಲ್ಲೊಂದು ಅಳುಕಿತ್ತು. ಒಂದುವೇಳೆ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಕೊಂದ ತಕ್ಷಣ ಅಲ್ಲಿರುವವರು ತನ್ನನ್ನು ಕೊಂದುಬಿಟ್ಟರೆ? ಅಥವಾ ಪೊಲೀಸರು ಶೂಟ್ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟರೆ? ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶ ಜನಗಳಿಗೆ ತಲುಪಿಸುವದು ಹೇಗೆ? ತಾನು ಕೊಂದಿದ್ದು ಗಾಂಧಿವಾದವೇ ಹೊರತು ಗಾಂಧಿಯನ್ನಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಹೇಗೆ? ಎಂಬ ಆತಂಕ. ದೇವರು ದೊಡ್ಡವನು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಗಾಂಧಿಯ ಹತ್ತಿರ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಧಾಳಿ ಮಾಡಲು ಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಘೋಡ್ಸೆ ಬಂಧನಕ್ಕೊಳಗಾದರು. ಮತ್ತು 9 ತಿಂಗಳ ಸುಧೀರ್ಘ ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿದ್ದು ಆ ಮೂಲಕ ದೇಶದ ಜನತೆಗೆ ಗಾಂಧಿಯೆಂಬ Fake ಅಹಿಂಸಾವಾದಿಯ ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಬಯಲಿಗೆಳೆಯೋಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದ್ದು. ಅದಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿದ ಮರುಕ್ಷಣ ಗನ್ ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ ಮೌನವಾಗಿದ್ದು, ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಸೆರೆಂಡರ್ ಆಗಿದ್ದು. ಗಾಂಧಿ ಹೊರತು ಮತ್ಯಾರಿಗೂ ಗಾಯವಾಗದಿರಲೆಂದು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿದ್ದು.
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯ ಆರೋಪದಲ್ಲಿ ಕೇಸ್ ಫೇಲ್ ಆಗಿದ್ದು ಒಟ್ಟು 9 ಜನರ ಮೇಲೆ ನಾಥುರಾಮ್ ಘೋಡ್ಸೆ , ನಾರಾಯಣ ಆಪ್ಟೆ, ವಿಷ್ಣು ಕರ್ಕರೆ, ಮದನ್ ಲಾಲ್ ಪಹ್ವಾ, ಶಂಕರ್ ಕಿಸ್ಟಯ್ಯ, ಗೋಪಾಲ್ ಗೋಡ್ಸೆ, ಡಾ ಪರಚುರೇ, ದಿಗಂಬರ ಬಡ್ಗೆ ಮತ್ತು ವೀರ್ ಸಾವರ್ಕರ್!
ಇದರಲ್ಲಿ ದಿಗಂಬರ ಬಡ್ಗೆ ಎನ್ನುವವನು ಪಿಸ್ತೂಲ್ ವ್ಯಾಪಾರಿ. ಘೋಡ್ಸೆಗೆ ಪಿಸ್ತೂಲು ಸಪ್ಲೆ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಸಹಕರಿಸಿದವನು ಈತನೇ, ಮಹಾನ್ ವಂಚಕ ಮತ್ತು ಪುಕ್ಕಲ. ತಾನು ಶಿಕ್ಷೆಯಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಅಪ್ರೂವಲ್ ಆಗಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟ ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸ್ ಇಲಾಖೆಯವರ ತಾಳಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಕುಣಿದ, ಅನವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಗೋಪಾಲ್ ಘೋಡ್ಸೆ( ನಾಥುರಾಮ್ ಘೋಡ್ಸೆಯ ಸಹೋದರ)ಯವರ ಹೆಸರನ್ನು ಹಂತಕರ ಲಿಸ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಬಿಟ್ಟ. ( ಆನಂತರ ಯಾವುದೇ ಸಾಕ್ಷಗಳು ಸಿಗದಿದ್ದಾಗ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು, ಗೋಪಾಲ್ ಘೋಡ್ಸೆಗೆ ಯಾವಜ್ಜೀವ ಶಿಕ್ಷೆ , ಶಂಕರ್ ಕಿಸ್ಟಯ್ಯನಿಗೆ 7 ವರ್ಷಗಳ ಶಿಕ್ಷೆ ನೀಡಲಾಯಿತು ).
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದು ಘೋಡ್ಸೆ ಮತ್ತು ಆಪ್ಟೆ ಇಬ್ಬರೇ ಎಂಬುದು ಸಾಬೀತಾಗಿ ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸಲಾಯಿತು, ಉಳಿದವರು 20 ಜನವರಿ 1948 ರಂದು ಬಿರ್ಲಾ ಹೌಸ್ ಬಳಿ ಬಾಂಬ್ ಬ್ಲಾಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಗುರಿಯಾದರು. ಅಪ್ರೂವಲ್ ಆಗಿದ್ದ ಕುತಂತ್ರಿ ದಿಗಂಬರ ಬಡ್ಗೆಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು.
ಇದೆಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ರೋಚಕವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೆಂದರೆ ಘೋಡ್ಸೆಯವರದು, ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯನು ಮಾಡಿದ್ದು ತಾನಷ್ಟೇ, ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಯಾರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಅವರನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿ ಎಂದು ಪ್ರತಿಸಲವೂ ವಾದಿಸಿದ್ದು.
ಘೋಡ್ಸೆ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅತೃಪ್ತಿಯಾಗಲಿ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಭಾವ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಲ್ಲೊಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿತ್ತು, ಸಾಧಕನ ಛಾಯೆಯಿತ್ತು. ಸಂತೃಪ್ತಭಾವವಿತ್ತು.
ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಸುಮ್ನೇ ಓದೋದಲ್ಲ ಅದನ್ನ ಅವತ್ತಿನ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ನೋಡ್ಬೇಕು. ನಿಮ್ ಅಜ್ಜಿ ತಾತ ನಿಮಗೆ 100 ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿದ್ವಿ ಅಂತಂದ್ರೆ ಓಹ್ just 100 ರೂಪಾಯಿಯಾ ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡೋ ಬದಲು ಅಂದಿನ ಪರಿಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ 100 ರೂಪಾಯಿಯೆಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಅನ್ನೋದನ್ನ ಯೋಚಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಭಾರತದ ವಿಭಜನೆಯ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿ, ಭಾರತದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಕೆಂಗಣ್ಣಿಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿದ್ದದ್ದು ನಿಜ. ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮೇಲಿನ ಅತಿಯಾದ ಮೃದುತ್ವ. ಹಿಂದುಗಳ ಮೇಲಿನ ಅಸಡ್ಯ ಭಾವನೆ.
ವಿಭಜನೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಬರುವ ರೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಗಳ ರಾಶಿ ರಾಶಿ ಹೆಣಗಳು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಬರುವ ಹಿಂದುಗಳ ಹೆಣಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಪುರುಷರ ಹೆಣಗಳೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಮಹಿಳೆಯರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮುಸಲ್ಮಾನರಿಂದ ಬಲಾತ್ಕಾರಗೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಮತಾಂತರಗೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ ಇಲ್ಲಿಯ ಹಿಂದುಗಳು ಕ್ರೋದಿತಗೊಂಡರು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮುಸಲ್ಮಾನರ ಮೇಲೆ ಹಿಂದೂಗಳಿಂದ ಹಲ್ಲೆಗಳಾದವು ಆಗ ಗಾಂಧೀಜಿ ತಕ್ಷಣ ಖಿಲಾಪತ್ ಚಳುವಳಿಯ ಮೂಲಕ ಉಪವಾಸಕ್ಕೆ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟ. ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಆಕ್ರೋಶವನ್ನು ದಮನವಿಕ್ಕಲು ಮತ್ತು ಹೊಸದಾಗಿ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ 55 ಕೋಟಿ ಪರಿಹಾರ ಒದಗಿಸಲು ಅಹಿಂಸಾವಾದಿ ಅಕ್ಷರಸಹ ಪಣತೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಗಾಂಧೀಜಿಗೆ ಮುಸಲ್ಮಾನರ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟು ಮೋಹವಿತ್ತೆಂದರೆ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ದಾಳಿ ಮಾಡಿದರೆ ಸುಮ್ಮನಿರುವ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹೇಡಿಗಳು ಅಂದನೆ ಹೊರತು ದಾಳಿಕೋರರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಲಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಅವರನ್ನು ನಿರಾಶ್ರೀತರು ಪಾಪದವರು ಎಂದನಂತೆ, ಸ್ವತಃ ತನ್ನ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸ್ವಾಮಿ ಶ್ರದ್ಧಾನಂದ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು, ಅಂತಹ ನಿಸ್ಪಾಪಿ ಶೃದ್ದಾನಂದರನ್ನು 23 ಡಿಸೆಂಬರ್ 1926 ರಂದು ಅಬ್ದುಲ್ ರಶೀದ್ ಎನ್ನುವವನು ಕೊಂದು ಹಾಕುತ್ತಾನೆ. ಆತನನ್ನು ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಲವೂ ಖಂಡಿಸಲಿಲ್ಲ ಬದಲಾಗಿ He is my brother ಎಂದರಂತೆ.
ಇತಿಹಾಸಕಾರರಿಂದ ಎಲ್ಲೂ ನಮೂದಿಸಲ್ಪಡದ ಗಾಂಧಿಯವರ ಮುಸ್ಲಿಂ ಪ್ರೇಮ ಎಷ್ಟಿತ್ತೆಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಕೇಳಿ.
1920 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಮಸೀದಿಗಳಿಂದ ಎರಡು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ವಿತರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ "ಕೃಷ್ಣ ತೇರಿ ಗೀತಾ ಜಲಾನಿ ಪಡೇಗಿ" ( ಕೃಷ್ಣ ನಿನ್ನ ಗೀತೆಯನ್ನು ಸುಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ) ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ, ಎರಡನೆಯ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ "ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಕಾಮಪ್ರಚೋದಕ ಮಹರ್ಷಿ" ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಎರಡೂ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲೂ ಲೇಖಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಕಾಶಕರ ಹೆಸರು ಇರಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಈ ಎರಡೂ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲೂ ಭಗವಾನ್ ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ, ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಅಶ್ಲೀಲ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ನಿಂದನೀಯ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ದೇವತೆಗಳ ಅಶ್ಲೀಲ ರೇಖಾಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು!
ಈ ವಿಷಯ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ, ಅದನ್ನು "ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ" ಎಂದು ಹೇಳುವ ಮೂಲಕ ತೇಪೆ ಸಾರಿಸಿಬಿಟ್ಟರು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಮಾತನಾಡುವ ಹಕ್ಕಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.
ಇತ್ತಕಡೆ ಹಿಂದೂ ಮಹಾಸಭಾ ಮತ್ತು ಹಿಂದುಗಳು ಗಾಂಧಿಯ ಈ ನಡೆಯಿಂದ ಕುದ್ದುಹೋಗಿದ್ದರು
ಗಾಂಧಿ ಇಬ್ಬಗೆ ನೀತಿ ಹೇಗಿದೆ ನೋಡಿ....
ಇದಾದ ಬಳಿಕ 1923 ರಲ್ಲಿ ಲಾಹೋರ್ ಮೂಲದ "ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಪಬ್ಲಿಷರ್ಸ್" ನ ಮಾಲೀಕರಾದ "ಮಹಶೇ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಜಿ" ಅವರು "ರಂಗೀಲಾ ರಸೂಲ್" ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದರು
ಆ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲೂ ಲೇಖಕರ ಹೆಸರನ್ನು ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದರು ಲೇಖಕರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ದೂದ್ ಕಾ ದೂದ್, ಪಾನಿ ಕಾ ಪಾನಿ (ಹಾಲಲ್ಲಿನ ಹಾಲು ನೀರಲ್ಲಿನ ನೀರು) ಎಂದು ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು.
(ಆ ಪುಸ್ತಕದ ನಿಜವಾದ ಲೇಖಕ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಿದ್ವಾಂಸ ಪಂಡಿತ್ M A ಚಂಪುಪತಿ)
ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಂ ಕ್ರೌರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಆಯತ್ ಹದೀಸ್ ಸಂಖ್ಯೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಕ್ರೌರ್ಯವನ್ನು ಸಾಬೀತು ಪಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು.
"ರಂಗೀಲಾ ರಸೂಲ್" ಪುಸ್ತಕವು ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಮಾರಾಟವಾಯಿತು.
ಎಲ್ಲೂ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಲಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ 24 ಮೇ 1924 ರಂದು ಗಾಂಧಿಯವರು ತಮ್ಮ "ಯಂಗ್ ಇಂಡಿಯಾ" ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸುದೀರ್ಘವಾದ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ ಅದರಲ್ಲಿ "ರಂಗೀಲಾ ರಸೂಲ್" ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಖಂಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೆ "ಇಂತಹ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬರೆದವವರನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಶಿಕ್ಷಿಸಬೇಕು ಎಂದು 3 ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿದ್ದರು"
ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದಿದ ತಕ್ಷಣ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಆಕ್ರೋಶಗೊಂಡರು, "ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಪಬ್ಲಿಷರ್ಸ್" ನ ಮಾಲೀಕ ಮಹಶೇ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಜಿ ಅವರ ಮೇಲೆ 3 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ 5 ಬಾರಿ ಹಲ್ಲೆ ನಡೆಸಲಾಯಿತು, ಆದರೆ ಗಾಂಧಿಯವರು ಈ ದಾಳಿಯನ್ನು ಒಂದು ಬಾರಿ ಸಹ ಖಂಡಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಕೆಲವು ಮುಸ್ಲಿಂ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಆ ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಪಬಲಿಶರ್ಸ್ ಮೇಲೆ ಲಾಹೋರ್ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೇಸು ದಾಖಲಿಸಿದರು.
ಕೇಸು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ನಾಲ್ಕು ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ವಿದ್ವಾಂಸರನ್ನು ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನಾಗಿ ನೇಮಿಸಿತು. ಸುಧೀರ್ಘ ತನಿಖೆಯ ನಂತರ ನಾಲಕ್ಕೂ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೀರ್ಪು ಹೊರಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಮಹಾಶೇ ಅವರನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಿತು.ಈ ಕೇಸಿನಿಂದ ಗಾಂಧೀಜಿಗೆ ಹಿನ್ನೆಡೆಯಾದರೂ ಇದರಿಂದ ಅಪಾರ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬೆಂಬಲ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಮುಸಲ್ಮಾನರಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಬಲಿಷ್ಠ ನಾಯಕ ಸಿಕ್ಕಂತಾಯಿತು.
ಇದರಿಂದ ಮಹಾತ್ಮ ಅದೆಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಆಗಸ್ಟ್ 03, 1924 ರಂದು, ಗಾಂಧಿ ತನ್ನ "ಯಂಗ್ ಇಂಡಿಯಾ" ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಚೋದನಕಾರಿ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆದರು, ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ "ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಸಿಗದಿದ್ದಾಗ, ಸ್ವತಃ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ನ್ಯಾಯ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು" ಎಂದು ಬರೆದುಬಿಟ್ಟರು.
ಇದಾದ 3 ದಿನದಲ್ಲಿ ಮಹಶೇ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಎರಡು ದಾಳಿಗಳು ನಡೆದವು, ಅಂತಿಮವಾಗಿ 1929 ಏಪ್ರಿಲ್ 06 ರಂದು ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಇಲ್ಮ್ ದಿನ್ ಎಂಬ ಯುವಕ ಮಹಶೇ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಅವರನ್ನು ಕೊಂದೆ ಬಿಟ್ಟ.
ಹತ್ಯೆಯಾದ 7 ದಿನದ ನಂತರ ಗಾಂಧಿ ಲಾಹೋರಿನಲ್ಲೇ ಇದ್ದರು, ಆದರೆ ಕೊಲೆಯಾದ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಅವರ ಯಾವುದೇ ಸಂಪಾದಕೀಯಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಶೇ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಜಿ ಅವರ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಇದಾದ 6 ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಕೊಲೆಗಾರ ಇಲ್ಮ್ ದಿನ್‌ಗೆ ಮರಣದಂಡನೆ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದರು.
ಕೇವಲ 6 ದಿನದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಲೆಗಾರನೆಂದು ಹೇಗೆ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಮರಣದಂಡನೆ ಕೊಟ್ಟಿರಿ? ಎಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದರು. ಜೂನ್ 21 ರಂದು ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ರದ್ದು ಮಾಡಲು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವೈಶ್ ರಾಯ್ ರಿಗೆ ಪತ್ರವನ್ನೂ ಬರೆದಿದ್ದರು. ಕ್ಷಮಾದಾನ ಅರ್ಜಿಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದರಾದರು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಿದರು. ಕುಪಿತಗೊಂಡಿದ್ದ ಗಾಂಧಿ ತಮ್ಮ ಯಂಗ್ ಇಂಡಿಯಾ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಒಂದು ಸಂಚಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು .
" ಕೊಲೆಗಾರ ನಿರಪರಾಧಿ ಮತ್ತು ಅಪಕ್ವ, ತನ್ನ ಧರ್ಮವನ್ನು ಹಿಯಾಳಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಇದರಿಂದ ಕೋಪಗೊಂಡು ಈ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಕೇವಲ 6 ದಿನದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಗುರಿಪಡಿಸಿರುವುದು ಅಪರಾಧ ಮತ್ತು ಈ ಘಟನೆ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಡಳಿತದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ" ಎಂದು ಬರೆದರು.
ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಲಾಹೋರ್ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ನ್ಯಾಯವಾದಿ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಅಲಿ ಜಿನ್ನಾ ಅಪರಾಧಿ ಕೇವಲ 19 ವರ್ಷದ ಬಾಲಕ, ಅವನದು ತಪ್ಪಿದ್ದರು ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕವನಾದ್ದರಿಂದ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸುವ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು, ಅಥವಾ ಅವನನ್ನು ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ವಾಟರ್ ಜೈಲಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಬೇಕು ಎಂದು ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಆದರೆ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಇಬ್ಬರ ಮನವಿಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ 1929 ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 31 ರಂದು ಲಾಹೋರ್ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮಹಶೇ ರಾಜ್ಪಾಲ್ ಜಿ ಅವರ ಕೊಲೆಗಾರ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಇಲ್ಮ್ ದಿನ್‌ನನ್ನು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಿದರು.
ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಿದ ನಂತರ 1929 ರ ನವೆಂಬರ್ 02 ರಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಯಂಗ್ ಇಂಡಿಯಾ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ "ಇಲ್ಮ್ ದಿನ್ ಅವರನ್ನು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಿದ್ದು ಇತಿಹಾಸದ ಕಪ್ಪು ದಿನ" ಎಂದು ಬರೆದರು.
ಗಾಂಧೀಜಿಗೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಪ್ರೇಮ ಎಷ್ಟಿತ್ತೆಂಬುದನ್ನು ನೀವೇ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ. ಹಿಂದೂ ದೇವತೆಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಬರೆದದ್ದು ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಾದರೆ. ಇಸ್ಲಾಂ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದದ್ದು ಪಾಕಂಡವಾಗಿ ಕಂಡಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಒಂದಲ್ಲಾ ಎರಡಲ್ಲಾ ನೂರಾರು ಘಟನೆಗಳು ಹಿಂದೂಗಳ ರಕ್ತ ಕುದಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು, ಗಾಂಧಿ ಎಲ್ಲರ ತಲೆಭಾರವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕುದ್ದಿದ್ದು ನಾಥುರಾಮ್ ಘೋಡ್ಸೆಯ ರಕ್ತ!
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯ ಮುನ್ಸೂಚನೆ ಮೊದಲೇ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು! ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಮೊದಲೇ ಆಗಬಹುದು ಎಂದು ಖುದ್ದು ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು , ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಾಯ್ ಪಟೇಲ್, ಮೊರಾರ್ಜಿ ದೇಸಾಯಿ, ಜಯಪ್ರಕಾಶ ನಾರಾಯಣ, ಪ್ರೊಫೆಶರ್ ಜೈನ್ , ಅಂಗದ್ ಸಿಂಗ್, ಪೊಲೀಸ್ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ನಗರ್ವಾಲಾ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಜನೆವರಿ 20 ರಂದು ಬಿರ್ಲಾ ಹೌಸ್ ಗೇಟಿನ ಬಳಿ ನಡೆದ ಬಾಂಬ್ ಬ್ಲಾಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದ್ದ ಮದನ್ ಲಾಲ್ ಪಹವಾ ಪ್ರೊಫೆಶರ್ ಜೈನ್ ಎದುರು "ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯಾಗಲಿದೆ" ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಸಹ ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಸರ್ಕಾರವೇ ಗಾಂಧೀಜಿಯಿಂದ ರೋಷಿ ಹೋಗಿದ್ದರು. ವಿಭಜನೆಯೇನಾದ್ರು ಆದರೆ ಅದು ನನ್ನ ಹೆಣದ ಮೇಲೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದ ಗಾಂಧಿ, ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರ ಮೌನವಹಿಸಿದ್ದರು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ 55 ಕೋಟಿ ಕೊಡಲೇಬೇಕೆಂದು ತೊಟ್ಟ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಹಠ ಜವಾರಲಾಲ್ ನೆಹರು ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ತಲೆಬಿಸಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು (ಇತಿಹಾಸ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ರಹಸ್ಯಗಳನ್ನು ತನ್ನೊಡಲಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದೆಯೋ ಏನೋ).
ಗಾಂಧೀಜಿಯವರನ್ನು ಕೊದಂದ್ದು ಆವೇಶದಿಂದಲ್ಲ, ಆತುರದ ನಿರ್ದಾರವಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಸ್ವಧರ್ಮ ಭಕ್ತಿಯಿಂದಲ್ಲ, ಮುಸಲ್ಮಾನರ ಮೇಲಿನ ದ್ವೇಷದಿಂದಲ್ಲ. "ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸಿಯಲ್ಲ". ಹುಚ್ಚು ಮನಸಿನ ಆವೇಶದಿಂದ ಅಲ್ಲ.
ಆವೇಶಕ್ಕೊಳಗಾದವರಲ್ಲ, ಅಜ್ಞಾನಿಗಳಲ್ಲ, ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಯುವಕರಂತೂ ಮೊದಲೇ ಅಲ್ಲ.....
ಘೋಡ್ಸೆ ಮತ್ತು ನಾರಾಯಣ ಆಪ್ಟೆ ಅನಕ್ಷರಸ್ತರಲ್ಲ. ಮತಿಹೀನರಲ್ಲ, ಅಪ್ರಭುದ್ದ Mindset ನವರಲ್ಲ.
ಘೋಡ್ಸೆ ಅಗ್ರಣಿ ಎಂಬ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮಾಲೀಕನಿದ್ದ, ಮ್ಯಾಟ್ರುಕುಲೇಷನ್ ಪಾಸಾಗಿದ್ದ, ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಸಂಘಟನಾ ಚತುರ, ಉತ್ತಮ ವಾಗ್ಮಿ, ಪ್ರಜ್ವಲ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದರು.
ಮತ್ತು ನಾರಾಯಣ ಆಪ್ಟೆ ಬಾಂಬೆ ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ BSc ಮುಗಿಸಿ , ಅಮೆರಿಕನ್ ಮಿಷನ್ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ 7 ವರ್ಷ ಶಿಕ್ಷಕನಾಗಿದ್ದ, ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಾಯುದಳದ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದ! ಗಲ್ಲಿಗೇರುವ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದಂಥ ಒಂದು ದೇಶವನ್ನು ಆಳುವುದು ಹೇಗೆ ಅಂತ ವಿವರಿಸುವ ಸಾವಿರ ಪುಟದ " Principles of successful Administration" ಎಂಬ ಮಹಾನ್ ಗ್ರಂಥವನ್ನೇ ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿದ್ದ. (ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅಂದಿನ ಸರಕಾರ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಭೂಗತ ಮಾಡಿತು.)
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಕೇವಲ ನಡೆದು ಹೋದ ವಿಭಜನೆಯ ಸೇಡಲ್ಲ , ಮುಂದಾಗುವ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಅನಾಹುತಗಳಿಗೆ ಪೂರ್ಣವಿರಾಮವಾಗಿತ್ತು. ಹೈದ್ರಾಬಾದಿನ ರಜಾಕಾರರು ಇನ್ನೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ, ಇತ್ತ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಹೈದ್ರಾಬಾದನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡಲು ಒಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ. ರಜಾಕರನ್ನು ಎದುರಿಸುವಲ್ಲಿ ನೆಹರು ಸೇನೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಫಲವಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಮುಸ್ಲಿಂ ಪ್ರೇಮ!
ಯಾವಾಗ ಘೋಡ್ಸೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದರೊ ಅದಾದ ಕೆಲವೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಪಡೆ ಹೈದ್ರಾಬಾದನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಗಾಂಧಿ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ತರಹ ಹೈದ್ರಾಬಾದ್ ಕೂಡ ಅತಂತ್ರ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಕೊನೆಗೂ 14 ನವೆಂಬರ್ 1949 ರಂದು ಘೋಡ್ಸೆ ಮತ್ತು ನಾರಾಯಣ ಆಪ್ಟೆಯವರನ್ನು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಲು ಅದೇಶಿಸಲಾಗಿತ್ತು ಅದರಂತೆಯೇ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಹರಿಯಾಣದ ಅಂಬಾಲಾ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳಗಿನ 8:30ಕ್ಕೆ ನೇಣಿಗೇರಿಸಲಾಯಿತು.
ಕೊಲೆಯೆಂಬುದು ಎಷ್ಟು ಅಪರಾಧವೋ ಆ ಕೊಲೆಗೆ ಅರ್ಹವಾಗುವಂತ ಅಪರಾಧ ಮಾಡುವುದೂ ಸಹ ಅಪರಾಧವೆ ಅಲ್ಲವೇ?
ಪ್ರಶ್ನೆ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಿತು....
ಗಾಂಧಿಯಿಂದಲೇ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದಿದ್ದು ಎನ್ನುವ ಮೂರ್ಖಶಿಕಾಮಣಿಗಳಿಗೆ ಹೇಳ ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದು 1914 ರಲ್ಲಿ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದು 1915 ರಲ್ಲಿ. ಆದ್ರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೆಯೇ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯೆಂಬುದು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಸಿಂಹಸ್ವಪ್ನವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. 1818 ರಲ್ಲಿ ಮರಾಠರಿಂದ ಹೋರಾಟ, 1848 ರಲ್ಲಿ ಸಿಖ್ ರಿಂದ ಹೋರಾಟ , 1857 ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸಿಪಾಯಿ ದಂಗೆಯಿಂದ ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಸಿಡಿದು ನಿಂತಿತ್ತು. 1906 ರಲ್ಲಿ ಖುದಿರಾಮ್ ಬೋಸ್ ಸಿಡಿಸಿದ ಮೊದಲ ಬಾಂಬ್ ನಿಂದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಹುಲಿಯಂತಾಗಿದ್ದರು. ಆಮೇಲೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲಾ ಎಂತೆಂತಾ ವೀರರು.... ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ರಾಜಗುರು, ಸುಖದೇವ್, ಬಾಲಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕ್, ಮದನ್ ಮೋಹನ್ ಮಾಳವೀಯ, ವೀರ್ ಸಾವರ್ಕರ್, ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ ಘೋಕಲೆ, ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಅಜಾದ್, ಶ್ಯಾಮಜಿ ಕೃಷ್ಣವರ್ಮ, ಲಾಲಾ ಹರದಯಾಳ್, ರಾಷ್ ಬಿಹಾರಿ ಬೋಸ್, ಮದನ್ ಲಾಲ್ ಧಿಂಗ್ರಾ, ಒಬ್ಬರಾ ಇಬ್ಬರಾ? ಇವರೆಲ್ಲರ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಮರೆಸಲೆಂದೇ ಬಂದವರು ಗಾಂಧಿ, ಗಾಂಧಿಯಿಂದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟ ಮಂಕುಕವಿಯಿತು, 30 ವರ್ಷ ತಡವಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಅದೂ ಮೂರನೆಯ ಒಂದು ಬಾಗವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು.......... ಅದನ್ನು ಗೆಲುವು ಎಂದು ಹೇಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ? ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಕಣ್ಕಾಪು ಬಿಚ್ಚಿರಿ.
ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ರಕ್ತಹರಿಸಿದವರ ಋಣ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ. ಅದನ್ನ ಅಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ತೀರಿಸಲು ಸನ್ನದ್ಧರಾಗಿ ಅಸಲಿ ಹೀರೋಗಳನ್ನು ನೆನೆಯಿರಿ.
ಘೋಡ್ಸೆ ಗಲ್ಲಿಗೇರುವಾಗ ಕೊನೆಯ ಆಸೆಯಾಗಿ "ತನ್ನ ಚಿತಾಭಸ್ಮವನ್ನು ಸಿಂಧೂ ನದಿಯಲ್ಲೇ ವಿಸರ್ಜಿಸಬೇಕೆಂದು" ಕೋರಿದ್ದರಂತೆ. ಸಿಂಧೂ ನದಿ ಇವಾಗ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಭಾರತ ಮತ್ತೆ ಅಖಂಡ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗುತ್ತದೆ ಆಗ ಸಿಂಧೂ ನದಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ. ಅದಾಗಲು ನೂರು ಇನ್ನೂರು ವರ್ಷಗಳಾದರೂ ಸರಿ ಅವತ್ತು ತನ್ನ ಚಿತಾಭಸ್ಮವನ್ನು ವಿಸರ್ಜಿಸಿ ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಹಾಗೆ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿ ಎನ್ನುವುದು ಘೋಡ್ಸೆಯ ಎಂತಹ ಮುಂದಾಲೋಚನೆ..... ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಘೋಡ್ಸೆಯವರ ಚಿತಾಭಸ್ಮ ಮುಕ್ತಿ ಕಾಣದೆ ಇರುತ್ತದೆಯೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಅಣಕಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. "ನಾನೆಲ್ಲಿ ನೀವೆಲ್ಲಿ" ಎಂದು.
______________________________________
ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಮತ್ತು ಘೋಡ್ಸೆ ಪುಸ್ಕಕದಲ್ಲಿನ ಅಷ್ಟೂ ಘಟನಾವಳಿಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ವಿಮರ್ಶೆ ಬರೆಯಲು ಹೊರಟರೆ 10 ಸಂಚಿಕೆಯಾದರೂ ಸಾಲಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಲೇಖನ ದೊಡ್ಡದಾದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಒಂದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ
ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಎಷ್ಟೇ ಬರೆದರೂ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿನ ಅಷ್ಟೂ ಸ್ವಾದದ 10% ಕೂಡ ಉಣಬಡಿಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಪೂರ್ತಿ ಪುಸ್ತಕ ಓದಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ.
ಇದ್ರಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಅಲ್ಲದೆ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆ ಮತ್ತು ರಾಜೀವ್ ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ವರದಿ ಇದೆ.
ಇಂತಹ ಒಂದು ವಿವಾದಿತ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಸತ್ಯನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಬರೆಯುವದು ಕಡಿಮೆ ಸಾಹಸದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ ಅದೂ 18 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ......!